Ustawa z dnia 22 grudnia 2017 r., N. 219 Zasady dotyczące świadomej zgody i przepisów dotyczących wcześniejszego przetwarzania

Art. 1 Świadoma zgoda

1. Ustawa ta, zgodnie z zasadami określonymi w artykułach 2, 13 i 32 Konstytucji oraz artykułach 1, 2 i 3 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej, chroni prawo do życia, zdrowia, godności i samostanowienie osoby i stwierdza, że ​​żadne leczenie nie może być rozpoczęte ani kontynuowane bez dobrowolnej i świadomej zgody osoby zainteresowanej, z wyjątkiem przypadków wyraźnie przewidzianych przez prawo.
2. Relacja troski i zaufanie między pacjentem a lekarzem jest promowana i ceniona w oparciu o świadomą zgodę, w której spotyka się autonomia podejmowania decyzji przez pacjenta z kompetencjami lekarza, autonomią zawodową i odpowiedzialnością. Pracownicy służby zdrowia wchodzący w skład zespołu opieki zdrowotnej przyczyniają się do relacji opieki w oparciu o swoje umiejętności. W tej relacji, jeśli pacjent sobie tego życzy, zaangażowani są także członkowie jego rodziny lub członkowie związku partnerskiego, konkubent lub osoba zaufana pacjenta.
3. Każdy ma prawo znać swój stan zdrowia oraz być w pełni informowany, aktualny i zrozumiały dla niego o diagnozie, rokowaniu, korzyściach i ryzyku związanym ze wskazanymi badaniami diagnostycznymi i leczeniem, a także o możliwych alternatywy i konsekwencje odmowy leczenia i oceny diagnostycznej lub zrzeczenia się takiego leczenia. Może odmówić przyjęcia informacji w całości lub w części lub wskazać członków rodziny lub zaufaną osobę odpowiedzialną za ich otrzymywanie i wyrazić zgodę w jego imieniu, jeśli pacjent sobie tego życzy. Odmowa lub zrzeczenie się informacji oraz ewentualne wskazanie osoby odpowiedzialnej są odnotowywane w dokumentacji medycznej oraz w elektronicznej dokumentacji medycznej.
4. Świadoma zgoda, uzyskana w sposób i za pomocą narzędzi najbardziej dostosowanych do stanu pacjenta, jest udokumentowana na piśmie lub poprzez nagrania wideo lub, w przypadku osoby niepełnosprawnej, za pomocą urządzeń umożliwiających jej komunikację. Świadoma zgoda, w dowolnej formie wyrażona, jest umieszczana w dokumentacji medycznej oraz w elektronicznej karcie zdrowia.
5. Każdy zdolny do działania ma prawo odmówić, w całości lub w części, na tych samych formularzach, o których mowa w ust. 4, jakiejkolwiek diagnostyki lub leczenia wskazanego przez lekarza ze względu na jej patologię lub poszczególne akty samego leczenia. Ponadto ma on prawo do cofnięcia wyrażonej zgody w dowolnym momencie, na tych samych formularzach, o których mowa w ust. 4, nawet jeśli odwołanie wiąże się z przerwaniem leczenia. W rozumieniu tego prawa sztuczne odżywianie i sztuczne nawadnianie uważa się za zabiegi lecznicze, ponieważ polega na podawaniu na receptę składników odżywczych za pomocą wyrobów medycznych. Jeżeli pacjent wyrazi rezygnację lub odmowę leczenia niezbędnego do jego przeżycia, lekarz przedstawia pacjentowi i, za zgodą, jego rodzinie, konsekwencje tej decyzji i możliwe alternatywy oraz promuje wszelkie działania wspierające dla pacjenta , również korzystając z pomocy psychologicznej. Bez uszczerbku dla możliwości zmiany woli pacjenta, przyjęcie, cofnięcie i odrzucenie są odnotowywane w dokumentacji medycznej oraz w elektronicznej karcie zdrowia. 
6. Lekarz jest zobowiązany do poszanowania wyrażonej przez pacjenta woli odmowy leczenia lub rezygnacji z leczenia, w związku z czym jest zwolniony z odpowiedzialności cywilnej lub karnej. Pacjent nie może żądać leczenia niezgodnie z prawem, etyką zawodową lub dobrymi praktykami klinicznymi; w odpowiedzi na takie prośby lekarz nie ma żadnych obowiązków zawodowych.
7. W sytuacjach nagłych lub nagłych lekarz i członkowie zespołu medycznego zapewniają niezbędną opiekę, szanując wolę pacjenta, o ile pozwala na to stan kliniczny i okoliczności.
8. Czas kontaktu lekarza z pacjentem stanowi czas leczenia. 
9. Każda publiczna lub prywatna placówka zdrowotna własnymi metodami organizacyjnymi gwarantuje pełną i prawidłową realizację zasad, o których mowa w tej ustawie, zapewniając pacjentom niezbędne informacje oraz odpowiednie przeszkolenie personelu.
10. Kształcenie wstępne i ustawiczne dla lekarzy i innych zawodów związanych ze zdrowiem obejmuje szkolenie w zakresie relacji z pacjentami i komunikacji, terapii bólu i opieki paliatywnej.
11. Zastrzega się stosowanie szczególnych zasad dotyczących uzyskiwania świadomej zgody na określone czynności lub zabiegi medyczne.

Art.2 Terapia bólu, zakaz nieuzasadnionego uporu w leczeniu i godności w końcowej fazie życia

1. Lekarz, korzystając ze środków właściwych dla stanu pacjenta, musi dołożyć wszelkich starań, aby złagodzić cierpienie, nawet w przypadku odmowy lub cofnięcia zgody na leczenie wskazane przez lekarza. W tym celu zawsze gwarantuje się odpowiednią terapię bólu, z udziałem lekarza pierwszego kontaktu i opieką paliatywną zgodnie z ustawą nr. 15. 2010. W przypadku pacjenta ze złym rokowaniem krótkoterminowym lub zbliżającym się zgonem, lekarz musi powstrzymać się od nieuzasadnionego uporu w stosowaniu leczenia oraz od stosowania leczenia niepotrzebnego lub nieproporcjonalnego. W przypadku dolegliwości opornych na leczenie lekarz może za zgodą pacjenta zastosować ciągłą głęboką sedację paliatywną w połączeniu z terapią przeciwbólową. 38. Stosowanie ciągłej głębokiej sedacji paliatywnej lub jej odmowa są motywowane i odnotowywane w dokumentacji medycznej oraz w elektronicznej dokumentacji medycznej Leczenie bólu, zakaz nieuzasadnionego uporu w leczeniu i godność w końcowej fazie życia 2. Lekarz , korzystając ze środków właściwych dla stanu pacjenta, musi dołożyć wszelkich starań, aby ulżyć w cierpieniu, nawet w przypadku odmowy lub cofnięcia zgody na leczenie wskazane przez lekarza. W tym celu zawsze gwarantuje się odpowiednią terapię bólu, z udziałem lekarza pierwszego kontaktu i opieką paliatywną zgodnie z ustawą nr. 3.
2. W przypadku pacjenta ze złym rokowaniem krótkoterminowym lub zbliżającym się zgonem, lekarz musi powstrzymać się od nieuzasadnionego uporu w sprawowaniu opieki i uciekania się do niepotrzebnych lub nieproporcjonalnych metod leczenia. W przypadku dolegliwości opornych na leczenie lekarz może za zgodą pacjenta zastosować ciągłą głęboką sedację paliatywną w połączeniu z terapią przeciwbólową.
3. Stosowanie ciągłej głębokiej sedacji paliatywnej lub jej odmowa są uzasadnione i odnotowywane w dokumentacji medycznej oraz w elektronicznej karcie zdrowia.

Art. 3 Małoletni i niezdolni

1. Osoba małoletnia lub niepełnosprawna ma prawo do pogłębiania swojego rozumienia i umiejętności podejmowania decyzji, zgodnie z prawami, o których mowa w art. 1 ust. 1. Powinna otrzymywać informacje o wyborach dotyczących jej zdrowia w sposób zgodny z własnymi. umiejętność wyrażania swojej woli.
2. Świadomą zgodę na leczenie małoletniego wyrażają lub odmawiają podmioty sprawujące władzę rodzicielską lub opiekun, uwzględniając wolę małoletniego w stosunku do jego wieku i stopnia dojrzałości, mając na celu ochrona zdrowia psychofizycznego i życia małoletniego przy pełnym poszanowaniu jego godności.
3. Świadomej zgody osoby, której wydano zakaz na podstawie art. 414 kc, wyraża lub odmawia jej opiekun, po wysłuchaniu interdyktu, o ile to możliwe, w celu ochrony zdrowia psychofizycznego i życia tej osoby przy pełnym poszanowaniu jej godności. .
4. Świadomą zgodę osoby niepełnosprawnej wyraża ta sama osoba niepełnosprawna. W przypadku powołania administratora wsparcia, którego powołanie przewiduje niezbędną pomoc lub wyłączną reprezentację w służbie zdrowia, świadomej zgody wyraża lub odmawia również administrator wsparcia lub tylko ten ostatni, z uwzględnieniem woli beneficjenta w stosunku do jego stopnia zdolności rozumienia i chęci.
5. W przypadku, gdy przedstawiciel ustawowy osoby niepełnosprawnej lub niepełnosprawnej lub administrator pomocy, w przypadku braku przepisów o wcześniejszym leczeniu (DAT), o których mowa w art. 4, lub przedstawiciel ustawowy osoby małoletniej odmówi wykonania proponowanych zabiegów, a lekarz zamiast tego uważa, że ​​są one właściwe i konieczne, decyzja jest przekazywana do sędziego opiekuńczego po wniesieniu apelacji przez przedstawiciela prawnego osoby zainteresowanej lub przez podmioty, o których mowa w art. 406 i następnych Kodeksu cywilnego lub przez lekarza lub przedstawiciela ustawowego placówki zdrowia.

Art. 4 Przepisy dotyczące wcześniejszego leczenia

1. Każda pełnoletnia osoba jest w stanie zrozumieć i chce, przewidując ewentualną przyszłą niezdolność do samostanowienia i po uzyskaniu odpowiednich informacji medycznych na temat konsekwencji swoich wyborów, może za pośrednictwem DAT wyrazić swoje życzenia dotyczące zabiegów zdrowotnych, a także zgody lub odmowy w odniesieniu do ocen diagnostycznych lub wyborów terapeutycznych oraz na indywidualne zabiegi lecznicze. Wskazuje również osobę zaufaną, zwaną dalej „powiernikiem”, która zajmuje jego miejsce i reprezentuje go w relacjach z lekarzem i placówką służby zdrowia.
2. Powiernik musi być osobą pełnoletnią, zdolną do zrozumienia i chęci. Przyjęcie powołania przez powiernika następuje poprzez podpisanie DAT lub akt późniejszy, który jest załączony do DAT. Powiernik otrzymuje kopię DAT. Powiernik może odstąpić od powołania pisemnym aktem, który jest przekazywany do rozliczenia.
3. Przypisanie powiernika może zostać odwołane przez rozliczającego w dowolnym momencie, na tych samych zasadach, które przewidziano dla powołania i bez konieczności podawania przyczyn.
4. W przypadku, gdy DAT nie zawiera wskazania powiernika lub ten ostatni zrzekł się go lub jest martwy lub stał się niezdolny, DAT pozostaje skuteczny zgodnie z życzeniem osadnika. W razie potrzeby sędzia opiekuńczy powołuje zarządcę wsparcia, zgodnie z rozdziałem I tytułu XII księgi I kodeksu cywilnego.
5. Bez uszczerbku dla postanowień ustępu 6 artykułu 1, lekarz obowiązany jest przestrzegać DAT, które może zostać pominięte w całości lub w części przez samego lekarza w porozumieniu z powiernikiem, jeżeli wydają się one wyraźnie niezgodne lub które nie odpowiadają aktualnemu stanowi klinicznemu pacjenta lub istnieją terapie nieprzewidywalne w momencie wykupienia abonamentu, które oferują konkretne możliwości poprawy warunków życia. W przypadku konfliktu między powiernikiem a lekarzem postępowanie jest zgodne z paragrafem 5 artykułu 3.
6. DAT muszą być sporządzone aktem publicznym lub aktem prywatnym poświadczonym lub aktem prywatnym dostarczonym osobiście przez osadnika do urzędu stanu cywilnego gminy zamieszkania osadnika, który rejestruje je w specjalnym rejestrze, o ile został utworzony lub w placówki lecznicze, jeżeli spełnione są warunki, o których mowa w ust. 7. Są one zwolnione z obowiązku meldunkowego, opłaty skarbowej oraz wszelkich innych podatków, ceł, praw i podatków. W przypadku, gdy stan fizyczny pacjenta na to nie pozwala, DAT można wyrazić poprzez nagranie wideo lub urządzenia, które pozwalają osobie niepełnosprawnej na komunikację. W tych samych formach są one odnawialne, modyfikowalne i odwołalne w dowolnym momencie. W przypadkach, gdy nagłe i pilne przyczyny uniemożliwiają odwołanie DAT za pomocą formularzy przewidzianych w poprzednich okresach, można je odwołać za pomocą ustnego oświadczenia zebranego lub nagranego na wideo przez lekarza, przy pomocy dwóch świadków.
7. Regiony, które stosują telematyczne metody zarządzania dokumentacją medyczną lub elektroniczną dokumentacją medyczną lub inne metody informatyczne do zarządzania danymi osoby zarejestrowanej w państwowej służbie zdrowia, mogą własnym aktem regulować gromadzenie kopii DAT, w tym wskazanie powiernika i umieszczenie go w bazie danych, pozostawiając sygnatariuszowi swobodę wyboru, czy przekazać kopię, czy wskazać, gdzie można je znaleźć.
8. W ciągu sześćdziesięciu dni od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy Ministerstwo Zdrowia, Województwa oraz władze sanitarne poinformują o możliwości sporządzenia DAT na podstawie tej ustawy, także za pośrednictwem odpowiednich stron internetowych.

Art. 5 Wspólne planowanie opieki

1. W relacji pacjent - lekarz, o której mowa w art. 1 ust. 2, w odniesieniu do ewolucji następstw choroby przewlekłej i powodującej kalectwo lub charakteryzującej się niepowstrzymaną ewolucją ze złym rokowaniem, wspólne planowanie opieki między pacjentem a lekarza, do którego lekarz i zespół medyczny mają obowiązek się zastosować, jeżeli pacjent znajduje się w stanie niemożności wyrażenia zgody lub jest w stanie niezdolności.
2. Pacjent oraz, za jego zgodą, członkowie jego rodziny lub członkowie związku partnerskiego, konkubent lub osoba zaufana są odpowiednio informowani, zgodnie z art. 1 ust. 3, w szczególności o możliwym rozwoju patologii w działać na podstawie tego, czego pacjent może realnie oczekiwać pod względem jakości życia, klinicznych możliwości interwencji i opieki paliatywnej.
3. Pacjent wyraża zgodę na to, co proponuje lekarz zgodnie z ust. 2, oraz jego zamiary na przyszłość, w tym ewentualne wskazanie powiernika.
4. Zgoda pacjenta oraz wszelkie wskazania powiernika, o których mowa w ust. 3, wyrażane są na piśmie lub, w przypadku gdy stan fizyczny pacjenta na to nie pozwala, poprzez nagrania wideo lub urządzenia umożliwiające osobie niemożność porozumiewania się i są uwzględnione w dokumentacji medycznej oraz w elektronicznej karcie zdrowia. Plan leczenia może być aktualizowany w miarę postępu choroby, na życzenie pacjenta lub na sugestię lekarza.
5. W odniesieniu do aspektów nieuregulowanych wyraźnie w niniejszym artykule mają zastosowanie postanowienia artykułu 4.

Art. 6 Przepis przejściowy

1. Przepisy tej samej ustawy mają zastosowanie do dokumentów wyrażających wolę osadnika w zakresie zabiegów zdrowotnych, złożonych w gminie zamieszkania lub u notariusza przed dniem wejścia w życie tej ustawy.

Art. 7 Klauzula o niezmienności finansowej

1. Zainteresowane administracje publiczne wdrażają przepisy tej ustawy w zakresie zasobów ludzkich, instrumentalnych i finansowych dostępnych w ramach obowiązującego prawodawstwa, a w każdym razie bez nowych lub wyższych obciążeń dla finansów publicznych.

Art. 8 Sprawozdanie dla izb

1. 1. Minister Zdrowia przesyła Izbom, w terminie do 30 kwietnia każdego roku, począwszy od roku następującego po roku, który nastąpił w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy, sprawozdanie ze stosowania prawa. Regiony są zobowiązane do dostarczenia niezbędnych informacji do lutego każdego roku, na podstawie ankiet przygotowanych przez Ministerstwo Zdrowia.

Ustawa ta, opatrzona pieczęcią państwową, zostanie włączona do oficjalnego zbioru aktów prawnych Republiki Włoskiej. Każdy odpowiedzialny jest zobowiązany do jej przestrzegania i przestrzegania jako prawa stanowego.

źródło: https://www.gazzettaufficiale.it/eli/id/2018/1/16/18G00006/sg