Spór w Kano: Pfizer, przestępstwo przeciwko Nigerii

Chcesz posłuchać tego artykułu w wersji podcastu? Kliknij Odtwórz!

Pobierz artykuł wstępny w formacie PDF

Wyrażenie „spór sądowy w Kano” wyraźnie odnosi się do wszystkich spraw sądowych dotyczących międzynarodowej firmy Pfizer w następstwie nieautoryzowanych eksperymentów na ludziach na dzieciach w mieście Kano w Nigerii

W pierwszej połowie 1996 roku rozpoczęła się najpoważniejsza epidemia zapalenia opon mózgowych w Nigerii. W tamtym czasie rząd miał kryzys zdrowia publicznego. 3 kwietnia 1996 roku sześcioosobowy zespół badawczy firmy Pfizer przybył do Nigerii i udał się bezpośrednio do stanu Kano, aby „leczyć” dzieci z meningokokowym zapaleniem opon mózgowych.
Już przed ich przybyciem operatorzy Lekarzy bez Granic zapewniali bezpłatne leczenie chloramfenikolem, najtańszym i zalecanym na całym świecie antybiotykiem do leczenia zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych, ale przybycie zagranicznych lekarzy, którzy wydawali bardzo drogie leki za darmo, było postrzegane przez populację jako absolutne zbawienie. Jak wiele dokumentów odkryto, firma Pfizer nie znalazła wystarczającej liczby pacjentów w Stanach Zjednoczonych, aby przetestować swój nowy antybiotyk Trovan, postrzegany przez analityków z Wall Street jako potencjalny hit, więc wykorzystał nigeryjską epidemię zapalenia opon mózgowych do przeprowadzenia eksperymentów na dzieciach, których życie zawisło równowaga, z lekiem, który nie został jeszcze zatwierdzony w Stanach Zjednoczonych.

Spośród 200 dzieci leczonych przez firmę Pfizer w Kano State Hospital, co najmniej pięć zmarło, a wiele więcej padło ofiarą ślepoty, wad rozwojowych i paraliżu.
Eksperymentalny antybiotyk Trovan został następnie wprowadzony na rynek w Europie, ale tylko dla dorosłych, aw 1998 roku, praktycznie natychmiast po tym, został wycofany z rynku ze względu na wysoką toksyczność.
Wyczerpujące śledztwo przeprowadzone przez Washington Post i opublikowane w 2000 r. odkryło raport komisji śledczej w sprawie badania klinicznego Trovan powołanego przez Federalne Ministerstwo Zdrowia w Kano, w którym okazało się, że wszystko, co kręci się wokół badania Pfizera, miał poważne etyczne, problemy biurokratyczne i deontologiczne. Na przykład główny nigeryjski badacz procesu, Isa Dutse, udzielił firmie Pfizer zezwolenia od komisji etyki, organu, który miał przyznać proces z udziałem ludzi, opatrzone datą wsteczną od daty operacji lekarzy firmy Pfizer. Mało tego, ta sama komisja etyki, która upoważniłaby firmę Pfizer, została powołana w październiku 1996 r., a więc już po samym procesie. Ale jest coś więcej: oprócz fałszywej zgody z datą wsteczną i komisji etycznej utworzonej po procesie, firma Pfizer nigdy nie miała pisemnej zgody rodziców na zastosowanie badanego leku na swoich dzieciach, a nawet pojawiły się wątpliwości dotyczące dokumentacji eksperymentów naukowych. Również z komisji śledczej wyszło na jaw, że trzech amerykańskich lekarzy z firmy Pfizer (Scott Hopkins, Debra Williams i Mike Dunne) nie miało upoważnienia i kwalifikacji Nigeryjskiej Rady Medycznej do wykonywania zawodu w Nigerii.
Pod wpływem nacisków zagranicznych mediów z powodu wielu artykułów, które dotyczyły procesu Pfizera, ówczesny minister zdrowia Nwosu powołał właśnie komisję śledczą w sprawie badania klinicznego Trovana, posiadającą szczególne uprawnienia do zbadania faktów Kano. Komisja zaleciła między innymi, aby Pfizer został odpowiednio ukarany za naruszenie Rozporządzenia w sprawie leków, Deklaracji Helsińskiej w sprawie Zasad Etycznych w Badaniach Medycznych oraz Konwencji Narodów Zjednoczonych o Prawach Dziecka z 1989 r. Eksperci komisji zaproponowali, aby farmaceutyczny gigant złożyć formalne i bezwarunkowe przeprosiny do rządu Nigerii, a w szczególności do mieszkańców Kano, wraz z odpowiednią rekompensatą. Nie zdziwiło nas odkrycie, że raport końcowy komisji śledczej został wydrukowany tylko w trzech egzemplarzach, nigdy nie udostępnionych publicznie.

12 sierpnia 2011 r. The Guardian poinformował, że pierwszymi zwycięzcami 15-letniej batalii prawnej przeciwko firmie Pfizer byli rodzice czwórki nigeryjskich dzieci, które zginęły w Kano. Rodziny otrzymały czeki na 175.000 14 dolarów z Funduszu Powierniczego Odszkodowań. Następnie kolejna seria ofiar została „odszkodowana”, w sumie około 186, pozostawiając 200 z XNUMX wszystkich przypadków.
Firma Pfizer, w trakcie wszystkich badań, zawsze utrzymywała, że ​​jej badacze udali się do Kano z czysto filantropijnym motywem, a mianowicie, aby walczyć z epidemią zapalenia opon mózgowych, ale nigeryjska komisja śledcza już całkowicie odrzuciła to absurdalne wyjaśnienie. odszedł, gdy „epidemia nadal trwała”.

Odnajdując dokumentację dotyczącą sporu w Kano, zdaliśmy sobie sprawę, że wiele aspektów tej kwestii po latach pozostaje bardzo tajemniczych, jednak dzięki szczegółowym badaniom odkryliśmy coś interesującego, na przykład, że Włochy również odegrały rolę w tym absurdalnym sporze od między lutym a marcem 2009 roku firma Pfizer postanowiła rozstrzygnąć pozew z wieloma z 200 powodów, rodzicami dzieci Kano, w ugodzie pozasądowej. Porozumienie zostało podpisane w Rzymie, a protagonistami negocjacji był były nigeryjski dowódca wojskowy Yakubu Gowon (oskarżony o ludobójstwo i zbrodnie wojenne) oraz Jimmy Carter (39. prezydent Stanów Zjednoczonych Ameryki w latach 1977-1981).
Następnie stan Kano wniósł pozew cywilny i karny przeciwko firmie Pfizer, domagając się odszkodowania w wysokości 2,75 miliarda dolarów, do którego dołączył również prokurator generalny federacji nigeryjskiej, Michael Aondoakaa, w odrębnej sprawie w wysokości 6,5 miliarda dolarów.
W 2010 roku amerykańska depesza dyplomatyczna, zaklasyfikowana jako poufna przez doradcę ekonomicznego Roberta Tanseya i odkryta przez WikiLeaks, ujawniła spotkanie 9 kwietnia 2009 r. między dyrektorem krajowym firmy Pfizer, Enrico Liggeri, a niektórymi urzędnikami amerykańskimi, w którym twierdzono, że według Liggeriego: Pfizer wynajął prywatnych detektywów, aby odkryli powiązania korupcyjne adwokata Michaela Aondoakaa, aby wywrzeć na nim presję, by wycofał pozew federalny o wartości 6,5 miliarda dolarów.. Liggeri, kontynuował depesz, wiedział, że śledczy Pfizera przekazują te informacje lokalnym mediom w celu uwolnienia serii złośliwych artykułów na temat Aondoakaa, artykułów opublikowanych punktualnie między lutym a marcem 2009 roku.
W listopadzie 2010 roku, nieco ponad rok później, mecenas Michael Aondoakaa wniósł powództwo cywilne i karne, skutecznie wycofując pozew federalny i zawarł umowę z firmą Pfizer. Wycofanie się ze sprawy, a także warunki porozumienia są dziś pilnie strzeżoną tajemnicą przez strony biorące udział w negocjacjach. Adwokat Michael Aondoakaa, pozbawiony w 2010 r. stopnia starszego adwokata Nigerii przez Komisję Dyscyplinarną Praktyków Prawnych na podstawie kilku skierowanych przeciwko niemu petycji, zrezygnował z kariery zawodowej i został przedsiębiorcą/rolnikiem ryżu w Nigerii.

Narkotyki, takie jak antybiotyk Trovan, używany oszukańczo w Kano, przekraczają granice ze względu na słabą ocenę rządu USA na korzyść czysto prywatnego przeglądu. Kontrolerem jest ten, kto produkuje lek, testuje go, testuje i publikuje badania. Niewielkie zasoby, które FDA przeznacza na nadzorowanie eksperymentów za granicą, pozwalają firmom farmaceutycznym płacić lekarzom w krajach Trzeciego Świata i Europie Wschodniej za testowanie ich leków na tysiącach ludzi. Niepokojącym problemem jest to, że FDA i EMA wymagają na mocy prawa, aby pacjenci we wszystkich badaniach, niezależnie od tego, gdzie są przeprowadzane, wyrażali w pełni świadomą zgodę na badanie, a ponadto wykorzystywali dane do uzyskania wyników, które można opublikować naukowo. Te świadome zgody są częścią obszernej dokumentacji, którą każda firma farmaceutyczna musi dostarczyć różnym organom regulacyjnym w celu uzyskania zgody na wprowadzenie leku do obrotu, ale takiej świadomej zgody nie było w Kano, tak jak jej nie było. wiele innych przypadków.

Oprócz tragedii i ludzkiego zrozumienia dla bólu ofiar Kano, po przezwyciężeniu pogardy dla eksperymentu na dzieciach, których życie wisiało na włosku, pojawia się pytanie: w jaki sposób FDA i Do EMA zatwierdzają produkty farmaceutyczne jeśli brakuje niezbędnej dokumentacji do zatwierdzenia?