Problem wielu szczepionek (kliknij, aby otworzyć)

Kwestia aluminium (kliknij, aby otworzyć)

W 1981 roku amerykańska Agencja ds. Żywności i Leków (FDA) zatwierdziła szczepionkę przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B pochodzącą z osocza, zawierającą antygeny pobrane od zakażonych osób. Szczepionka ta została później wycofana z rynku, ponieważ, jak wszystkie szczepionki produkowane z ludzkiej krwi, była zdolna do przenoszenia niepożądanych i potencjalnie niebezpiecznych wirusów. W 1986 r. zatwierdzono pierwszą z serii szczepionek modyfikowanych genetycznie (rekombinowanego DNA).
W licznych badaniach sprawdzano prawdopodobieństwo, że osoby, które otrzymały szczepionkę pochodzącą z osocza, mogły również zarazić się niechcianymi wirusami, zwłaszcza wirusem HIV, prekursorem AIDS.^(1-2) Co więcej, badania kliniczne potwierdzające bezpieczeństwo aktualnej szczepionki przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B przeprowadzono jedynie na 147 zdrowych dzieciach, które monitorowano przez zaledwie 5 dni po podaniu⁽³⁾ Nie jest to wystarczająco duża próba ani wystarczająco długi okres, aby określić rzeczywistą częstość występowania zdarzeń niepożądanych. Same firmy produkcyjne przyznały, że „powszechne stosowanie szczepionki może prowadzić do pojawienia się działań niepożądanych nieobserwowanych w badaniach klinicznych”.⁽⁴⁾
Nawet dorośli pacjenci byli monitorowani tylko przez pięć dni po szczepieniu i pomimo tego nadal zgłaszano skutki ogólnoustrojowe, takie jak bóle stawów, bóle mięśni, parestezje, bóle pleców i szyi, powiększenie węzłów chłonnych, ból głowy, gorączka, złe samopoczucie, dreszcze, wymioty. , biegunka, bóle brzucha ból, infekcje górnych dróg oddechowych, ból ucha i niedociśnienie.⁽⁵⁾
Pomimo oficjalnych kart danych technicznych i innych dokumentów, które propagują⁽⁶⁾ szczepionki przeciw wirusowemu zapaleniu wątroby typu B, minimalizują lub zaprzeczają poważnym działaniom niepożądanym, liczne badania opublikowane w czasopismach medycznych i naukowych na całym świecie oraz raporty przekazywane do VAERS⁽⁷⁾ potwierdzić różne patologie w wyniku szczepienia. Poniżej podsumowano niektóre z tych badań.

Artretyzm

W 1990 roku, wkrótce po wprowadzeniu szczepionki przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B, British Medical Journal udokumentował związek pomiędzy szczepionką a zapaleniem wielostawowym, bolesnym zapaleniem pięciu lub więcej stawów.⁽⁸⁾ W tym samym roku w czasopiśmie Journal of Rheumatology opublikowano artykuł na temat reaktywnego zapalenia stawów po szczepieniu przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B.⁽⁹⁾

W 1994 roku British Journal of Rheumatology opublikował dane dokumentujące reumatoidalne zapalenie stawów po zaszczepieniu⁽¹⁰⁾ a BMJ opublikowało trzy kolejne raporty potwierdzające związek między szczepionką a reaktywnym zapaleniem stawów.^(11-12) W 1995 roku w „Scandian Journal of Rheumatology” opublikowano dwa badania potwierdzające przypadki poszczepiennego zapalenia stawów^(13-14) w tym samym roku Irish Medical Journal udokumentował związek z artropatią.⁽¹⁵⁾ W 1997 r. w British Journal of Rheumatology opublikowano dwa inne badania dokumentujące kilka przypadków zapalenia wielostawowego po podaniu szczepionki^(16-17) aw 1998 r. Journal of Rheumatology ponownie potwierdził reumatoidalne zapalenie stawów.⁽¹⁸⁾ Również w tym samym roku francuski magazyn Revue de Médecine Interne opublikował badanie dotyczące choroby Stilla rozpoczynającej się w wieku dorosłym – rzadkiego i bolesnego rodzaju zapalenia stawów – po szczepieniu przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu A i B.⁽¹⁹⁾ W 1999 roku Reumatologia udokumentowała zaburzenia reumatologiczne po szczepieniu⁽²⁰⁾ a w 2000 r. American College of Rheumatology opublikowało badania w recenzowanym czasopiśmie Arthritis & Rheumatology, które udokumentowały zespół Sjogrena – rzadką postać przewlekłego zapalenia stawów – po szczepieniu przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B.⁽²¹⁾

Choroby autoimmunologiczne i neurologiczne, w tym stwardnienie rozsiane

W 1983 roku w czasopiśmie New England Journal of Medicine opublikowano badanie wykazujące wystąpienie polineuropatii – jednoczesnego zaburzenia wielu nerwów – po szczepieniu przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B.⁽²²⁾ W 1988 roku w czasopiśmie American Journal of Epidemiology opisano wiele „neurologicznych zdarzeń niepożądanych” po szczepionce, w tym liczne przypadki zespołu Guillain-Barré, radikulopatii lędźwiowej, neuropatii splotu ramiennego, zapalenia nerwu wzrokowego i poprzecznego zapalenia rdzenia kręgowego.⁽²³⁾ W tym samym roku czasopismo Archives of Internal Medicine udokumentowało miastenię – ciężką przewlekłą autoimmunologiczną chorobę nerwowo-mięśniową – ponownie po szczepieniu przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B.⁽²⁴⁾
W 1991 roku The Lancet opublikował raport dokumentujący demielinizację ośrodkowego układu nerwowego po szczepionce⁽²⁵⁾ aw 1992 r. firma Nephron opublikowała dane łączące szczepienia z toczniem rumieniowatym układowym, przewlekłą chorobą autoimmunologiczną atakującą wiele narządów.⁽²⁶⁾ Również w 1992 r. w czasopiśmie Clinical Infectious Diseases opublikowano badanie łączące zespół Evansa – rzadką chorobę autoimmunologiczną i krwi o wysokiej śmiertelności – ze szczepionką.⁽²⁷⁾ a francuski magazyn Thérapie ponownie opublikował badanie dotyczące „porażenia obwodowego twarzy” po podaniu leku.⁽²⁸⁾ Ponadto Infectious Disease News opublikowało raport stwierdzający liczne przypadki uszkodzeń neurologicznych przypominających stwardnienie rozsiane⁽²⁹⁾ aw 1993 r. w Journal of Hepatology ukazał się artykuł na temat poprzecznego zapalenia rdzenia kręgowego – zapalenia rdzenia kręgowego – po szczepieniu przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B.⁽³⁰⁾ W tym samym roku francuska gazeta La Nouvelle Presse Médicale opublikowała dane potwierdzające wystąpienie poszczepiennego „ostrego zapalenia rdzenia kręgowego”⁽³¹⁾ i Kliniczne Choroby Zakaźne udokumentowały „klasyczne stwardnienie rozsiane”.⁽³²⁾ W 1994 roku Archives of Pediatrics and Adolescent Medicine opublikowało dane łączące toczeń ze szczepionką⁽³³⁾ oraz w czasopiśmie Acta Neurologica Scandinavica opublikowano raport dotyczący ostrej ataksji móżdżkowej – poważnej utraty równowagi i koordynacji ruchowej – po wspomnianym szczepieniu.⁽³⁴⁾

W 1995 roku w czasopiśmie Journal of Neurology, Neurosurgery and Psychiatry opisano demielinizację ośrodkowego układu nerwowego.⁽³⁵⁾ oraz w American Journal of Neuroradiology zapalenie rdzenia kręgowego. Autorzy tego ostatniego badania zauważyli, że zdarzenia niepożądane tego rodzaju mogą być niedostatecznie zgłaszane ze względu na późne wystąpienie objawów.⁽³⁶⁾ W 1996 roku zarówno Nephron, jak i francuskie czasopismo Annales de Dermatologie et de Vénéréologie opublikowały badania potwierdzające korelację pomiędzy toczniem rumieniowatym a szczepionką przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B.^(37-38) W tym samym roku Journal of Hepatology opublikował raport na temat związku z leukoencephalitis, zapaleniem istoty białej mózgu.⁽³⁹⁾ W 1996 roku w czasopiśmie New England Journal of Medicine udokumentowano krioglobulinemię poszczepienną – rzadką chorobę autoimmunologiczną, która upośledza krążenie, powoduje krwawienie i inne problemy.⁽⁴⁰⁾
Autoimmunizacja wywołana szczepionką została potwierdzona w czasopiśmie Journal of Autoimmunity⁽⁴¹⁾ a w 1997 r. w Indian Journal of Pediatrics opublikowano badanie łączące zespół Guillain-Barré – chorobę autoimmunologiczną powodującą uszkodzenie nerwów, osłabienie mięśni i paraliż – ze szczepionką.⁽⁴²⁾ W tym samym roku Journal of Korean Medical Science udokumentował ostre zapalenie rdzenia kręgowego⁽⁴³⁾ pojawiło się również powiązanie z „nuropatią nerwu psychicznego”.⁽⁴⁴⁾

Następnie w JAMA pojawiły się dane dotyczące 46 osób – głównie kobiet – które utraciły włosy po szczepieniu przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B.⁽⁴⁵⁾
W 1998 roku u zaszczepionych osób udokumentowano zarówno toczeń rumieniowaty, jak i małopłytkowość⁽⁴⁶⁾ aw 1999 r. więcej łysienia w American Journal of Gastroenterology.⁽⁴⁷⁾ W tym samym roku w czasopiśmie Autoimmunology udokumentowano polineuropatię demielinizacyjną, natomiast w czasopiśmie Neurology opublikowano dane łączące stwardnienie rozsiane i zapalenie mózgu ze szczepionką.^(48-49) Również w 1999 r. La Nouvelle Presse Médicale napisała o poszczepiennym zapaleniu rdzenia szyjnego⁽⁵⁰⁾ aw 2000 roku w Neurology omówiono stwardnienie rozsiane.⁽⁵¹⁾ Również w 2000 roku w czasopiśmie Journal of the Medical Association of Tajlandii opisano zespół Guillain-Barré po zastosowaniu szczepionki przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B z rekombinowanym DNA⁽⁵²⁾ aw 2001 r. w Klinicznym Chorób Zakaźnych udokumentowano leukoencefalopatia.⁽⁵³⁾ W 2004 roku czasopismo Neurology opublikowało badanie wykazujące związek pomiędzy szczepionką a statystycznie istotnym ryzykiem zachorowania na stwardnienie rozsiane;⁽⁵⁴⁾ w 2006 roku Chinese Medical Journal również udokumentował stwardnienie rozsiane.⁽⁵⁵⁾ W 2008 roku firma Neurology opublikowała dwa badania wykazujące statystycznie istotną korelację pomiędzy szczepieniem dzieci przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B a rozwojem stwardnienia rozsianego u dzieci (demielinizacji ośrodkowego układu nerwowego) ponad trzy lata później.^(56-57)

Zaburzenia sensoryczne

W licznych publikacjach medycznych i naukowych udokumentowano zaburzenia wzroku i słuchu po szczepieniu przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B. Na przykład w 1987 r. w czasopiśmie The Lancet opublikowano artykuł na temat zapalenia błony naczyniowej oka – zapalenia wewnętrznej wyściółki oka, które często prowadzi do ślepoty – po szczepieniu.⁽⁵⁸⁾ W 1993 r. ponownie w czasopiśmie The Lancet pojawiły się dalsze dane dokumentujące utratę wzroku i eozynofilię – alergiczną chorobę krwi – ponownie po szczepieniu.⁽⁵⁹⁾ W 1994 roku Optometry and Vision Science udokumentowały poszczepienne zapalenie nerwu wzrokowego⁽⁵⁰⁾ a w 1995 r. w Archiwum Okulistyki omówiono epiteliopatię – rzadką chorobę oczu powodującą pogorszenie widzenia.⁽⁶¹⁾ W 1996 r. The Lancet opublikował raport dokumentujący „zamknięcie żyły środkowej siatkówki” po szczepionce,⁽⁶²⁾ natomiast w American Journal of Ophtalmology wspomniano o obustronnym zespole białej plamki – który powoduje utratę wzroku w obu oczach.⁽⁶³⁾ Również w 1996 r. La Nouvelle Presse Médicale udokumentowała zapalenie nerwu wzrokowego – zapalenie i uszkodzenie nerwu wzrokowego – po podaniu szczepionki⁽⁶⁴⁾ a inne francuskie czasopismo, Annales d'Otolaryngologie et de Chirurgie Cervico-Faciale, wspomniało o utracie słuchu.⁽⁶⁵⁾ W 1997 r. La Nouvelle Presse Médicale opublikowała następnie dwa różne badania dokumentujące poważne przypadki niedrożności żyły środkowej siatkówki po szczepieniu.^(66-67) W tym samym roku Nefrologia Dializa Transplantacyjna potwierdziła początek zapalenia nerwu wzrokowego po szczepionce⁽⁶⁸⁾ oraz Międzynarodowa Okulistyka certyfikowana jako „powikłania okulistyczne” u zaszczepionych osób.⁽⁶⁹⁾ Również w 1997 r. Annals of the New York Academy of Sciences i międzynarodowe czasopismo Auris, Nasus, Larynx odnotowały utratę słuchu po szczepieniu,^(70-71) natomiast w 1998 r. w czasopiśmie Journal of French Ophtalmology opublikowano dane dotyczące epiteliopatii.⁽⁷²⁾ W 1999 roku BMJ potwierdziło zapalenie nerwu wzrokowego po szczepieniu przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B⁽⁷³⁾ i Acta Ophtalmologica Scandinavica papilledema - obrzęk tarczy wzrokowej.⁽⁷⁴⁾ W 2001 roku niemieckie czasopismo Klinische Monatsblätter Für Augenheilkunde również potwierdziło występowanie poszczepiennego zapalenia nerwu wzrokowego.⁽⁷⁵⁾

Choroby krwi

W 1990 r., wkrótce po masowym wprowadzeniu na rynek szczepionki przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B, BMJ udokumentowało zapalenie naczyń, czyli zapalenie naczyń krwionośnych, po podaniu leku.⁽⁷⁶⁾ W 1993 roku angielski magazyn Thorax potwierdził tę tezę⁽⁷⁷⁾ oraz The Lancet opublikowali badanie dotyczące eozynofilii, alergicznej choroby krwi, ponownie po szczepieniu.⁽⁷⁸⁾ W 1994 i 1995 r. „The Lancet” również udokumentował trombocytopenię – poważną chorobę powodującą nadmierne krwawienie, powstawanie siniaków i problemy z krzepnięciem krwi.^(79-80) W 1998 roku u wielu niedawno zaszczepionych pacjentów potwierdzono początek trombocytopenii⁽⁸¹⁾ potwierdziły także dane ze skandynawskiego dziennika chorób zakaźnych i Archives of Disease in Children, które potwierdzają, że choroba ta jest zdarzeniem niepożądanym szczepionki.⁽⁸²⁾ W 1999 r. w European Journal of Pediatrics po raz kolejny potwierdzono małopłytkowość po szczepieniu przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B i szczepionce MMR⁽⁸³⁾ w tym samym roku w czasopiśmie Journal of Rheumatology opublikowano dwa ważne badania, z których pierwsze wykazało korelację między szczepionką a zapaleniem naczyń⁽⁸⁴⁾ i druga erytermalgia, skurcze naczyń w dłoniach i stopach, które powodują ból i pieczenie.⁽⁸⁵⁾ W 2000 roku Reumatologia Kliniczna i Doświadczalna badała przypadki guzkowego zapalenia wielostawowego⁽⁸⁶⁾ - rzadki, ogólnoustrojowy, martwiczy (uszkadzający komórki) rodzaj zapalenia naczyń - a British Journal of Hematology udokumentowało ciężką pancytopenię - niebezpieczne zmniejszenie liczby czerwonych krwinek.⁽⁸⁷⁾ W 2001 roku w czasopiśmie Journal of Rheumatology opublikowano dodatkowe dane potwierdzające możliwość wystąpienia zapalenia naczyń po zastosowaniu rekombinowanej szczepionki przeciw wirusowemu zapaleniu wątroby typu B⁽⁸⁸⁾ a włoski dziennik „Haematologica” potwierdził, że małopłytkowość jest zdarzeniem niepożądanym.⁽⁸⁹⁾

Choroby skórne

W 1989 roku w czasopiśmie New England Journal of Medicine opisano rumień guzowaty – bolesne zapalenie skóry z miękkimi guzkami – po szczepieniu przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B.⁽⁹⁰⁾ W 1993 roku w czasopiśmie Journal of Rheumatology opisano przypadki zarówno rumienia guzowatego, jak i zapalenia stawów typu Takayasu – rzadkiej postaci zapalenia naczyń.⁽⁹¹⁾ W tym samym roku szwedzkie czasopismo Acta Dermato-Venereologica napisało o liszaju ruberowym płaskim po szczepieniu⁽⁹²⁾ - swędząca wysypka na skórze charakteryzująca się grubymi, twardymi zmianami położonymi blisko siebie, przypominającymi algi lub grzyby rosnące na skałach. W 1994 roku Archiwum Dermatologiczne udokumentowało również liszaj płaski po szczepieniu⁽⁹³⁾ i Dermatologia Dziecięca wykazały związek z rumieniem wielopostaciowym.⁽⁹⁴⁾ W 1997 r. w Australasian Journal of Dermatology potwierdzono wystąpienie „reakcji liszajowatej” (liszaj płaski) po podaniu szczepionki⁽⁹⁵⁾ a Journal of the American Academy of Dermatology napisał o anetodermii⁽⁹⁶⁾ - miejscowe zmarszczki, utrata elastyczności i zanik skóry - po szczepieniu. W 1998 roku w British Journal of Dermatology opublikowano dwa badania dokumentujące choroby skóry poszczepienne: jedno dotyczyło liszaja płaskiego⁽⁹⁷⁾ a drugi na pokrzywkę i obrzęk naczynioruchowy,⁽⁹⁸⁾ patologie o podłożu alergicznym charakteryzujące się pieczeniem, kłuciem i bolesnym obrzękiem. W 1999 roku o liszaju płaskim wspomniano także w International Journal of Dermatology⁽⁹⁹⁾ aw 2000 roku w czasopiśmie Clinical and Experimental Dermatology opublikowano dane potwierdzające występowanie rumienia wielopostaciowego poszczepiennego.⁽¹⁰⁰⁾ W tym samym roku Nepal Journal of Dermatology ponownie napisał o liszaju płaskim po szczepieniu przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B⁽¹⁰¹⁾ w 2001 roku wzmianka pojawiła się w czasopiśmie Journal of the American Academy of Dermatology⁽¹⁰²⁾ podczas gdy dermatologia dziecięca mówiła o erupcji liszajowatych.⁽¹⁰³⁾

Cukrzyca, choroby wątroby i nerek

W 1994 roku „The Lancet” udokumentował dysfunkcję wątroby po szczepieniu przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B⁽¹⁰⁴⁾ aw 1995 Clinical Nephrology opublikowało badanie dotyczące zespołu nerczycowego – uszkodzenia nerek – ponownie po szczepieniu.(105) W 1996 New Zealand Medical Journal opublikował dwa dokumenty, które korelowały wirusowe zapalenie wątroby typu B z epidemią cukrzycy insulinozależnej (IDDM). Autorzy ustalili, że w ciągu trzech lat po nowo wprowadzonej i bardzo szeroko zakrojonej kampanii masowych szczepień nastąpił 60% wzrost liczby przypadków IDDM.^(106-107) W 1997 r. Intensive Care Medicine napisało o zapaleniu wątroby i ostrych chorobach układu oddechowego po szczepieniu (108). W 2000 roku Nefrologia Dziecięca potwierdziła możliwość wystąpienia zespołu nerczycowego po zaszczepieniu.⁽¹⁰⁹⁾ Inne publikacje również dokumentowały działania niepożądane tej szczepionki.^{(110-111-112-113-114-115-116-117-118-119)}

Francja wyeliminowała wirusowe zapalenie wątroby typu B z kalendarza szczepień pediatrycznych

W lipcu 1998 r. około 15.000 XNUMX obywateli francuskich należących do piętnastu stowarzyszeń złożyło pozew przeciwko rządowi francuskiemu, zarzucając mu wprowadzenie w błąd opinii publicznej co do ryzyka i korzyści związanych ze szczepionką przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B. Setki, a może tysiące – osób cierpiało na choroby autoimmunologiczne i zaburzenia neurologiczne, w tym stwardnienie rozsiane, po szczepieniu.⁽¹²⁰⁾ W rezultacie w październiku 1998 r. Francja jako pierwszy kraj zniosła obowiązek przyjmowania tej szczepionki do szkół.⁽¹²¹⁾

Szczepionka przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B

W 1978 roku New York Blood Center na Manhattanie w stanie Nowy Jork wstrzyknęło homoseksualnym mężczyznom eksperymentalną szczepionkę przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B, wyprodukowaną przez firmę Merck, do przygotowania której wykorzystano szympansy. Wkrótce potem homoseksualni mężczyźni w San Francisco, Los Angeles, Denver, Chicago i St. Louis również otrzymali 3 dawki leku w ciągu trzech miesięcy.
W 1980 r. 20% homoseksualistów, którzy zgłosili się na ochotnika do eksperymentu na Manhattanie, uzyskało pozytywny wynik testu na obecność wirusa HIV – jest to najwyższa liczba przypadków na świecie, w tym w Afryce. W 1981 roku oficjalnie ogłoszono epidemię AIDS. Chociaż nie ma dowodów na to, że eksperymentalna szczepionka przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B zastosowana u tych homoseksualnych ochotników spowodowała AIDS, nie ma wątpliwości, że choroba osiągnęła szczyt wkrótce po zastrzyku.⁽¹²²⁾

Jak skuteczna jest szczepionka przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B?

Skuteczność szczepionki przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B określono poprzez wstrzyknięcie leku osobom, u których następnie zmierzono specyficzne przeciwciała wytwarzane we krwi. Przeciwciała te muszą spełniać lub przekraczać pewne poziomy ustalone przez ekspertów i które, jak się przypuszcza, zapewniają ochronę. Naukowcy nazywają to „seroprotekcją”. Zgodnie z tą definicją szczepionkę uważa się za „wysoce immunogenną”, jeśli poziom przeciwciał można zmierzyć w krótkim czasie po ostatniej dawce cyklu składającego się z trzech dawek przypominających.⁽¹²³⁾ Jednak według branż produkcyjnych czas trwania efektu ochronnego u zdrowych zaszczepionych osób nie jest znany. Badania kontrolne przeprowadzone już pięć do dziewięciu lat później wykazały, że około połowa wszystkich zaszczepionych osób nie ma już ochronnego poziomu przeciwciał.^(124-125)

Na przykład badanie opublikowane w New England Journal of Medicine wykazało, że po pięciu latach poziom przeciwciał (przypuszczalnie powiązany z odpornością) dramatycznie spadł lub nie był już wykrywalny u 42% zaszczepionych. Ponadto 34 z 773 osób (4,4%) zostało zakażonych wirusem.^(126-127) W innym badaniu mniej niż 40% zaszczepionych miało przeciwciała ochronne po pięciu latach.⁽¹²⁸⁾

Podobne badania wykazały, że u 48% zaszczepionych osób poziom przeciwciał był niewystarczający już po czterech latach.⁽¹²⁹⁾ Według WHO aż „60% dorosłych utraci wszystkie mierzalne przeciwciała wywołane szczepionką przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B w ciągu sześciu do dziesięciu lat”.⁽¹³⁰⁾ a literatura medyczna jest pełna danych potwierdzających niepowodzenie szczepień.^(131-132)