Estonia

Polityka szczepień

W Estonii szczepienia nie są obowiązkowe, ale zdecydowanie zaleca się szczepienie dzieci. Społeczeństwo Estonii jest świadome znaczenia praw człowieka, wolności lekarskiej i sposobu wyrażania świadomej zgody przed jakimkolwiek zabiegiem medycznym, w tym szczepieniem. Na co dzień jesteśmy świadkami ogromnego nacisku propagandowego na rzecz szczepień ze strony rządu i mediów. Agencje państwowe często cenzurują komentarze osób kwestionujących szczepionki, a w mediach publicznych nie prowadzi się dialogu na temat skuteczności i bezpieczeństwa szczepionek.

Lekarze, którzy ośmielają się mówić o możliwych skutkach ubocznych szczepionek, są oczerniani, ich członkostwo w stowarzyszeniach medycznych zostaje anulowane, a w końcu tracą pracę. Istnieje rygorystyczny program jakości dla lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej (GP), którzy otrzymują premie pieniężne za spełnienie wymaganego wskaźnika szczepień. Niektórzy lekarze podstawowej opieki zdrowotnej grożą rodzicom, którzy nie szczepią, zgłoszeniem tych rodziców do Opieki nad dziećmi w związku z zagrażaniem dobru dzieci.

Jeśli rodzice nie będą przestrzegać zalecanego harmonogramu szczepień, lekarze pierwszego kontaktu wymagają pisemnego potwierdzenia, że ​​nie będą szczepić dzieci, w związku z czym dzieci nie zostaną zaszczepione. Świadomość, diagnozowanie i rejestrowanie obrażeń poszczepiennych są tematem tabu dla wielu lekarzy, urzędników państwowych i mediów. Dlatego rodzice nie mają wystarczających informacji i często nie zdają sobie sprawy, że przewlekłe problemy zdrowotne dziecka są tak naprawdę skutkami ubocznymi szczepionek. Niestety, obrażenia poszczepienne są z roku na rok coraz większe i wymagają szerszego rozpoznania.

Szczepienie przed służbą wojskową jest zalecane, a nie obowiązkowe. Jednak w rzeczywistości niewielu ma odwagę odmówić, ponieważ uważa się, że szczepionki są obowiązkowe w wojsku.

Szkoła

Nie ma wymogu posiadania szczepionek przez dzieci, które chcą pójść do przedszkola lub szkoły. W Estonii nieszczepione dzieci mogą uczęszczać do żłobków, przedszkoli, szkół i uniwersytetów.

Edukacja domowa

Edukacja domowa jest dozwolona zgodnie z przepisami przyjętymi przez Ministerstwo Edukacji i Badań Naukowych (art. 23 BGS). Według Koduōppe ja haiglaōppe tingimused ja kord, przyjętej i wdrożonej w 2010 roku, istnieją dwa rodzaje edukacji domowej:

• nauczanie w domu wynikające z konieczności medycznej oraz
• nauczanie domowe wynikające z woli rodziców.

W obu przypadkach rodzic może poprosić o nauczanie w domu, podając powody.

W pierwszym przypadku komisja doradcza wydaje rekomendację (art. 2 ust. 3 rozporządzenia), natomiast w drugim przypadku komisja doradcza wyraża swoją opinię w tej sprawie (art. 2 ust. 3). 2 pkt 3), natomiast faktyczna decyzja należy do dyrektora szkoły. Wymagania dotyczące edukacji domowej określa rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej „Procedury edukacji domowej” (83, RTL 2008, 3, 27). Rodzice mają obowiązek co roku składać wniosek o nauczanie w domu w szkole, do której uczęszcza ich dziecko. Szkoła ma obowiązek poddawać uczniów uczących się w domu ocenie przynajmniej raz w semestrze; jeżeli wiedza ucznia nie odpowiada wymaganiom określonym w krajowym programie nauczania, będzie on musiał wrócić do szkoły.

Więcej informacji można znaleźć na stronie internetowej firmyHSLDA.

Kalendarz szczepień

Więcej informacji można znaleźć na stronie internetowej firmyECDC.

Uznanie i odszkodowanie za szkody spowodowane szczepionką

Skutki uboczne są w większości ignorowane, a lekarze pierwszego kontaktu twierdzą, że problem zdrowotny wynika z czystego przypadku lub wadliwych genów. Dlatego też zaprzecza się i nie zgłasza skutków ubocznych szczepień. Nie ma prawa odszkodowawczego ani funduszu odszkodowawczego. W rzadkich przypadkach pacjenci lub pracownicy służby zdrowia mogą zgłaszać działania niepożądane. Zgodnie z prawem poważne przypadki skutków ubocznych szczepionki (zgony i trwałe obrażenia) należy zgłaszać do Estońskiej Agencji Leków, ale niewiele osób to robi. https://www.ravimiamet.ee/en/node/12458

Organizacje lokalne opowiadające się za wolnością wyboru w obszarze terapeutycznym