Kiedy powstała szczepionka przeciw błonicy?

Jednym z pierwszych sposobów leczenia błonicy była antytoksyna pochodzenia końskiego, opracowana w latach 1890. XIX w. Ta antytoksyna została wytworzona przez wstrzyknięcie toksyny błonicy koniom w celu wywołania odpowiedzi przeciwciał. Następnie od koni pobrano krew, a surowicę z antytoksynami oddzielono i oczyszczono do stosowania u ludzi. HK Mulford Company z Filadelfii była pierwszą amerykańską firmą, która opracowała antytoksynę błonicy do użytku komercyjnego.⁽¹⁾
Jednak antytoksyna błonicza wytwarzała tylko krótkotrwałą odporność, a u niektórych osób zastrzyki powodowały gorączkę, wysypkę, bóle stawów i anafilaksję. Ta reakcja niepożądana była określana jako „choroba posurowicza” i występowała u osób otrzymujących wielokrotne dawki antytoksyny. W 1913 roku dr Bela Schick wprowadził test Schicka, procedurę polegającą na wstrzyknięciu niewielkiej ilości toksyny błonicy w roztworze w ramię w celu określenia zapotrzebowania na antytoksynę. Jeśli w miejscu wstrzyknięcia wystąpiło zaczerwienienie, wskazywano zastosowanie antytoksyny.⁽²⁾

Pierwsza szczepionka przeciw błonicy została opracowana przez Williama Parka z Departamentu Zdrowia miasta Nowy Jork. Park połączył antytoksynę błonicy z toksyną błonicy i ta kombinacja była w stanie wywołać odpowiedź przeciwciał. Stosowanie tego produktu było jednak kwestionowane w ówczesnej literaturze medycznej ze względu na doniesienia o awariach i uszkodzeniach. Poważne działania niepożądane obejmują chorobę posurowiczą, anafilaksję, a nawet śmierć.^(3-4)

W 1923 roku dwaj niezależni badacze, Gaston Ramon i Alexander Thomas Glenny, opracowali metodę inaktywacji toksyny błonicy. Ten produkt, znany jako toksoid błoniczy (DAT), został uznany za gorszy od toksyny-antytoksyny (TAT), ponieważ nie wywoływał silnej odpowiedzi immunologicznej.⁽⁵⁾ Ramon odkrył również, że użycie formaliny może zmniejszyć toksyczne właściwości toksoidu błoniczego przy jednoczesnym zachowaniu jego immunogenności.⁽⁶⁾ W 1926 roku Glenny i jego współpracownicy odkryli, że dodanie antygenu błonicy do ałunu (siarczan glinowo-potasowy) wzmocni odpowiedź immunologiczną.⁽⁷⁾

W połowie lat czterdziestych XX wieku anatoksynę błoniczą połączono z anatoksyną tężca, aby stworzyć szczepionkę toksoidu tężca i błonicy (Td), a ponadto połączono ją z pełnokomórkowymi krztuścem, aby stworzyć szczepionkę przeciw błonicy, tężcowi i krztuścowi (DTP).⁽⁸⁾ Nowa szczepionka skojarzona DTP została później przyjęta przez sole glinu, kiedy naukowcy odkryli zdolność aluminium do wzmacniania odpowiedzi immunologicznej krwi zarówno na błonicę, jak i tężec.⁽⁹⁾ W połowie lat czterdziestych wiele firm posiadało licencje na szczepionki z anatoksyną tężcową, jednak licencje nie wskazywały na zatwierdzenie produktu. Bezpieczeństwo, czystość i moc (jeśli dostępne były testy mocy) były testowane w ramach zatwierdzenia licencji, ale moc produktu nie była i nie była wymagana do licencjonowania produktu. Wśród firm, które posiadały licencje na szczepionkę przeciw tężcowi w 40 r., Były Parke Davis and Co., Sharp and Dohme, Cutter Laboratories, Lederle Laboratories i inne.⁽¹⁰⁾