Ustawa 210/1992: Odszkodowanie na rzecz osób, które uległy nieodwracalnym powikłaniom w wyniku obowiązkowych szczepień, przetoczeń i podania produktów krwiopochodnych

Ustawa 25 lutego 1992 r., N. 210 (w Dzienniku Urzędowym nr 55 z dnia 6 marca) - Odszkodowanie dla osób uszkodzonych w wyniku nieodwracalnych powikłań w wyniku obowiązkowych szczepień, transfuzji i podawania produktów z krwi

Art. 1
1. Każdy, kto zgłosił, z powodu obowiązkowych szczepień zgodnie z prawem lub z polecenia włoskiego organu ds. Zdrowia, urazy lub choroby, z których wynikało trwałe naruszenie integralności psychofizycznej, ma prawo do odszkodowania przez państwo, na warunkach i w sposób określony przez to prawo (1).
2. Odszkodowanie, o którym mowa w ust. 1, przysługuje także osobom zakażonym wirusem HIV po podaniu krwi i jej pochodnych, a także pracownikom służby zdrowia, którzy przy okazji i podczas służby zgłosili trwałe uszkodzenie wynikającej z tego integralności psychofizycznej. infekcja zakontraktowana po kontakcie z krwią i jej pochodnymi od osób dotkniętych infekcją HIV.
3. Korzyści, o których mowa w tej ustawie, należą również do tych, którzy wyrządzają nieodwracalne szkody po potransfuzyjnym zapaleniu wątroby (4).
4. Korzyści, o których mowa w niniejszej ustawie, dotyczą osób nieszczepionych, które zgłosiły, w następstwie i w wyniku kontaktu z osobą zaszczepioną, szkody, o których mowa w ust. 1; osobom, które ze względu na pracę lub w imieniu swojego biura lub w celu uzyskania dostępu do obcego państwa zostały poddane szczepieniom, które - choć nie są obowiązkowe - są konieczne; podmioty ryzyka działające w szpitalach, które zostały zaszczepione, nawet jeśli nie są obowiązkowe (2) (3).

(1) Wyrokiem z 23–26 lutego 1998 r., N. 27 (Dziennik Ustaw nr 4 z 1998 marca 9 r. - Seria specjalna) Trybunał Konstytucyjny uznał konstytucyjną nielegalność art. 1 ust. 1 w części, w której nie przewiduje ono prawa do odszkodowania, na warunkach w nim określonych, osób, które przeszły szczepienie przeciwko polio w okresie obowiązywania ustawy z dnia 30 lipca 1959 r., N. 695 (Środki na rzecz zintegrowania szczepień przeciwko polio). Ten sam Trybunał, wyrokiem z 9–16 października 2000 r., N. 423 (Dziennik Ustaw z 18 października 2000 r., Nr 43 - Seria specjalna), zadeklarował między innymi nielegalność sztuki. 1 ust. 1 w części, w której nie przewiduje prawa do odszkodowania, na warunkach w nim określonych, osób, które przeszły szczepienie przeciw wirusowemu zapaleniu wątroby typu B, od 1983 r. Patrz także art. 3, ustawa 14 października 1999 r., N. 362 i art. 1, ustawa z 29 października 2005 r., N. 229.
(2) Odszkodowanie, o którym mowa w tym artykule, obejmuje czek, odwracalny na piętnaście lat, określony w zakresie wskazanym w tabeli B załączonej do ustawy z dnia 29 kwietnia 1976 r., N. 177. Rekompensata kumuluje się z każdym innym wynagrodzeniem z dowolnego otrzymanego powodu i jest corocznie aktualizowana na podstawie zaprogramowanej stopy inflacji (art. 1, l. 25 lipca 1997 r., Nr 238) dla 1997 r.
(3) Tematy, o których mowa w tym artykule, są zwolnione z udziału w wydatkach na opiekę zdrowotną zgodnie z ust. 14 i 15 art. 8, l. 24 grudnia 1993 r., N. 537, jak również uiszczenie stałej opłaty za przepis, o której mowa w ust. 16-ter tego samego artykułu 8, ograniczonej do usług zdrowotnych niezbędnych do diagnozowania i leczenia patologii przewidzianych w tej ustawie, za 1997 r.
(4) Trybunał Konstytucyjny, wyrokiem z 20–26 listopada 2002 r., N. 476 (Gazz. Uff. 4 grudnia 2002, n. 48 - Pierwsza seria specjalna) zadeklarował niezgodność z prawem tego paragrafu w części, w której nie przewiduje, że świadczenia przewidziane prawem są również należne pracownikom służby zdrowia, którzy przy okazji usługi, a podczas tego samego okresu zgłosiły trwałe uszkodzenie integralności psychofizycznej wynikające z zakażenia zakontraktowanego w wyniku kontaktu z krwią i jej pochodnymi od pacjentów cierpiących na zapalenie wątroby.

Art. 2
1. Odszkodowanie, o którym mowa w art. 1 ust. 1, składa się z czeku, który można cofnąć na piętnaście lat, określonego w zakresie wskazanym w tabeli B załączonej do ustawy z dnia 29 kwietnia 1976 r., N. 177, zmieniony przez art. 8 ustawy z dnia 2 maja 1984 r., N. 111. Rekompensata kumuluje się z każdą inną rekompensatą z dowolnego otrzymanego powodu i jest corocznie przeszacowywana na podstawie zaprogramowanej stopy inflacji (1).
2. Odszkodowanie, o którym mowa w ust. 1, uzupełnia specjalne dodatkowe odszkodowanie, o którym mowa w ustawie z dnia 27 maja 1959 r., N. 324 i późniejsze zmiany, przewidziane dla pierwszych kwalifikacji funkcjonalnych pracowników służby cywilnej państwa, i rozpoczynają się od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym złożono wniosek zgodnie z art. 3. Wyżej wymienioną sumę dodatkową można połączyć z odszkodowaniem specjalny dodatek lub inne podobne odszkodowanie związane ze zmianą kosztów utrzymania. Osoby, o których mowa w art. 1 ust. 1, nawet jeśli rekompensata została już przyznana, otrzymują na żądanie wynagrodzenie za okres między wystąpieniem zdarzenia szkodliwego a uzyskaniem oczekiwanej rekompensaty z tej ustawy, jednorazowa kontrola równa 30 procent odszkodowania należnego zgodnie z ust. 1 i pierwszym zdaniem tego ustępu za każdy rok, z wyłączeniem odsetek prawnych i przeszacowania pieniężnego.
3. Jeżeli śmierć nastąpiła w wyniku szczepień lub patologii przewidzianych w niniejszej ustawie, beneficjent może dokonać wyboru między kontrolą odwracalną, o której mowa w ust. 1, a jednorazową kontrolą 150 mln lirów. Do celów niniejszego prawa za osoby uprawnione uznaje się następujące osoby na utrzymaniu: małżonek, dzieci, rodzice, rodzeństwo, starsze rodzeństwo niezdolne do pracy. Świadczenia, o których mowa w niniejszym ustępie, przysługują również w przypadku, gdy dochód osoby zmarłej nie jest jedynym źródłem utrzymania rodziny.
4. Jeżeli dana osoba zmarła w młodszym wieku, odszkodowanie przysługuje rodzicom lub osobom sprawującym władzę rodzicielską.
5. Podmioty, o których mowa w art. 1, są zwolnione z udziału w wydatkach na zdrowie, o których mowa w art. 14 ust. 15 i 8 ustawy z dnia 24 grudnia 1993 r., N. 537 i późniejsze zmiany, a także uiszczenie stałej opłaty za przepis, o której mowa w ust. 16-ter tego samego artykułu 8 wyżej wymienionej ustawy nr. 537 z 1993 r., Wprowadzony przez art. 1 ustawy z 24 grudnia 1994 r., N. 724, ograniczony do usług zdrowotnych niezbędnych do diagnozowania i leczenia patologii przewidzianych w tym prawie.
6. Świadczenia, o których mowa w tym prawie, przysługują również małżonkowi, który jest zarażony jednym z podmiotów, o których mowa w art. 1, a także dziecku zakażonemu w czasie ciąży.
7. Oprócz świadczeń przewidzianych w tym artykule, poszkodowanym, które zachorują na więcej niż jedną chorobę, z których każda osiąga wyraźny skutek inwalidztwa, przyznaje się dodatkowe odszkodowanie, ustalone przez Ministra Zdrowia na podstawie ich własnego dekretu, w zakresie nieprzekraczającym 50 procent przewidzianych w ust. 1 i 2 ust. 2.

(1) Zobacz także art. 3, pkt 145, ustawa z dnia 24 grudnia 2003 r., N. 350.
(2) Artykuł zastąpiony w ten sposób art. 7, dl 25 października 1996 r., N. 548, konw. w l. 20 grudnia 1996 r., N. 641.

Art. 3
1. Zainteresowani uzyskaniem rekompensaty, o której mowa w art. 1 ust. 1, składają odpowiednie wnioski do USL, skierowane do Ministerstwa Zdrowia w nieokreślonym terminie trzech lat w przypadku szczepień lub zapalenia wątroby po transfuzji lub dziesięć lat w przypadku infekcji HIV. Warunki zaczynają się od momentu, w którym na podstawie dokumentacji, o której mowa w ust. 2 i 3, powód jest świadomy szkody. USL, w terminie dziewięćdziesięciu dni od daty złożenia wniosku, bada same wnioski i wydaje orzeczenie, o którym mowa w art. 4, na podstawie dyrektyw Ministerstwa Zdrowia, które gwarantują prawo do poufności również poprzez odpowiednie metody organizacyjne (1).
1 bis. Każdy, kto podczas wykonywania swoich funkcji dowie się o przypadkach osób, które uległy nieodwracalnym powikłaniom z powodu obowiązkowych szczepień, transfuzji i podawania produktów z krwi, jest zobowiązany do przestrzegania tajemnicy zawodowej i przyjęcia, w ramach swoich kompetencji, wszystkie niezbędne środki w celu ochrony prywatności zainteresowanej osoby (2).
2. Do wniosku dołączono dowody z dokumentów: datę szczepienia, dane dotyczące szczepionki, objawy kliniczne po szczepieniu oraz zakres obrażeń lub dolegliwości, z których wynika trwałe upośledzenie pacjenta.
3. W przypadku zakażeń HIV do wniosku należy dołączyć dokumentację potwierdzającą datę przetoczenia lub podania produktów krwiopochodnych ze wskazaniem danych dotyczących zdarzenia przetoczenia lub produktu krwiopochodnego, a także datę zakażenia HIV. ,
4. Dokument potwierdzający: datę szczepienia, dane dotyczące szczepionki, objawy kliniczne po szczepieniu i śmierć są dołączone do wniosku o odszkodowanie zgodnie z art. 2 ust. 3. W przypadku zakażeń wirusem HIV do wniosku dołączono dokumentację zawierającą datę transfuzji lub podania pochodnych krwi ze wskazaniem danych dotyczących zdarzenia transfuzji lub pochodnej krwi, a także datę śmierci.
5. Lekarz, który przeprowadza szczepienie, o którym mowa w art. 1, wypełnia arkusz informacyjny, który wskazuje na wszelkie skutki uboczne wynikające z samych szczepień.
6. Lekarz, który przeprowadza transfuzję lub podaje produkty z krwi, sporządza arkusz informacyjny zawierający dane dotyczące transfuzji lub podawania.
7. W przypadku osób, które w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy doznały już uszczerbku przewidzianego w art. 1, termin, o którym mowa w ust. 1 tego artykułu, rozpoczyna się od daty wejścia w życie ustawy (3).

(1) Ustęp wreszcie zastąpiony w ten sposób art. 1, l. 25 lipca 1997 r., N. 238.
(2) Ustęp dodany przez art. 1, l. 25 lipca 1997 r., N. 238.
(3) Trybunał Konstytucyjny, z wyrokiem nr. 18, stwierdził konstytucyjną bezprawność tego ustępu w części, w której go wyklucza, w okresie zawartym między wystąpieniem zdarzenia przed wejściem w życie wspomnianej ustawy a uzyskaniem świadczenia określonego zgodnie z tym samym prawem, tuż poza hipotezą sztuki. 1996 kodeksu cywilnego do godziwej rekompensaty wypłaconej przez państwo za szkody i przez tych, którzy udzielili pierwszej pomocy bezpośredniej.

Art. 4
1. Komisja medyczno-szpitalna wyraża medyczną ocenę związku przyczynowego między szczepieniem, transfuzją, podawaniem produktów krwiopochodnych, kontaktem z krwią i pochodnymi podczas czynności służbowych oraz zaburzeniem integralności psychofizycznej lub śmierci. o której mowa w art. 165 tekstu jednolitego zatwierdzonego dekretem Prezydenta Republiki z 29 grudnia 1973 r., n. 1092.
2. Komisja lekarsko-szpitalna sporządza raport z przeprowadzonych badań i dokonuje oceny diagnostycznej stwierdzonych chorób i urazów.
3. Komisja medyczno-szpitalna wyraża swoją opinię na temat związku przyczynowego między chorobami lub urazami a szczepieniem, transfuzją, podawaniem produktów z krwi, kontaktem z krwią i pochodnymi podczas czynności serwisowych.
4. Raport wyraża ocenę klasyfikacji obrażeń i urazów zgodnie z tabelą A załączoną do tekstu jednolitego zatwierdzonego dekretem Prezydenta Republiki z 23 grudnia 1978 r., N. 915, zastąpiony tabelą A załączoną do dekretu Prezydenta Republiki z 30 grudnia 1981 r., N. 834.

Art. 5
1. Od orzeczenia komisji, o której mowa w art. 4, przysługuje odwołanie do Ministra Zdrowia. Odwołanie jest składane w ciągu trzydziestu dni od powiadomienia lub pełnej wiedzy o samym wyroku.
2. W ciągu trzech miesięcy od złożenia odwołania Minister Zdrowia, po wysłuchaniu biura medyczno-prawnego, decyduje o samym odwołaniu aktem, który zostaje przekazany skarżącemu w ciągu trzydziestu dni.
3. Wnoszący odwołanie ma prawo wnieść skargę do właściwego sędziego zwyczajnego w terminie jednego roku od doręczenia decyzji w sprawie odwołania lub, w przypadku braku takiej decyzji, od upływu terminu na zawiadomienie.

Art. 6
1. W przypadku pogorszenia stanu zdrowia lub obrażeń zainteresowana strona może złożyć wniosek o zmianę do Ministra Zdrowia, za pośrednictwem właściwego terytorialnie USL w ciągu sześciu miesięcy od daty wiedzy o zdarzeniu (1).
2. W przypadku oceny pogorszenia przestrzegana jest procedura, o której mowa w art. 3 i 4.

(1) Paragraf zmieniony w ten sposób na podstawie art. 7, dl 25 października 1996 r., N. 548, konw. w l. 20 grudnia 1996 r., N. 641.

Art. 7
1. W celu zapobiegania powikłaniom spowodowanym szczepieniami lokalne jednostki zdrowia przygotowują i wdrażają, w terminie sześciu miesięcy od daty wejścia w życie niniejszej ustawy, projekty informacyjne skierowane do ludności, w szczególności do dawców i biorców ludzkich materiałów biologicznych, osobom, które mają zostać zaszczepione, oraz osobom pozostającym w kontakcie.
2. Projekty, o których mowa w ust. 1, zapewniają prawidłowe informacje na temat stosowania szczepionek, możliwego ryzyka i powikłań, metod zapobiegania i są skierowane przede wszystkim do rodziców, szkół i ogółu społeczności.
3. Regiony, za pośrednictwem lokalnych jednostek zdrowia, zajmują się gromadzeniem danych poznawczych na temat powikłań szczepionek, również w celu dostosowania projektów informacyjnych i metod zapobiegania do tych danych.

Art. 8
1. Rekompensatę przewidzianą w tej ustawie wypłaca Ministerstwo Zdrowia.
2. Ciężar wynikający ze stosowania tej ustawy, wyceniony na 19 miliardów lirów za rok 1992 i 10 miliardów lirów od 1993 roku, jest zapewniony przez zmniejszenie środków zapisanych w rozdziale 4550 preliminarza Ministerstwa Zdrowia na rok 1992 i odpowiednie rozdziały na kolejne lata.
3. Minister Skarbu Państwa jest upoważniony do wprowadzania niezbędnych zmian w bilansie własnymi dekretami.

Do pobrania