Rozporządzenie Trybunału Konstytucyjnego 8 z dnia 22 lipca 2004 r

w orzeczeniu o zgodności z konstytucją art. 1 lit.c) ustawy z dnia 5 marca 1963 r. N. 292 (Obowiązkowe szczepienia przeciw tężcowi), wprowadzony art. 1 ustawy z 20 marca 1968 r., N. 419 (Nowelizacja ustawy nr 5 z dnia 1963 marca 292 r. Zawierająca przepisy o obowiązkowych szczepieniach przeciw tężcowi), zmieniona art. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 1981 r., N. 166 (Nowelizacja ustawy nr 5 z dnia 1963 marca 292 r., Zmieniona ustawą nr 20 z dnia 1968 marca 419 r. O przymusowych szczepieniach przeciw tężcowi), ogłoszona postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Wenecji, wydział dla nieletnich z dnia 7 lipca 2003 r., zarejestrowany pod nr. 757 rejestru zarządzeń 2003 i opublikowany w Dzienniku Urzędowym Republiki nr. 39, pierwsza seria specjalna, rok 2003.

Uwzględniając akt interwencji Prezesa Rady Ministrów;

po wysłuchaniu sędziego sprawozdawcy Valerio Onidy na sali obrad w dniu 26 maja 2004 r.

Mając na uwadze, że postanowieniem z dnia 7 lipca 2003 r., Które wpłynęło do Sądu w dniu 1 września 2003 r., Sąd Apelacyjny w Wenecji, wydział ds. Nieletnich, podniósł kwestię legitymacji konstytucyjnej, powołując się na art. 32 Konstytucji, art. 2 ustawy z 5 marca 1963 r., N. 292 (Obowiązkowe szczepienia przeciw tężcowi), zmieniony art. 1 lit. c) ustawy nr. 27 oraz art. 1968 ustawy z dnia 491 kwietnia 1 r., N. 27 (sprostowanie: art. 1981 lit. c) ustawy nr 166 z dnia 1 marca 5 r., Wprowadzone art. 1963 ustawy nr 292 z dnia 1 marca 20 r., Zmienione art. 1968 ustawy z dnia 419 kwietnia 1 r. 27, nr 1981);

że kwestionowany przepis (wskazany przez sąd odsyłający przez istotny błąd, zamiast art. 1 lit. c), w art. 2 ustawy nr 292 z 1963 r. - odnoszący się w aktualnym tekście jedynie do przedłużenia na wniosek o szczepienie tężec u ciężarnych matek - ale co jednoznacznie wynika z treści rozporządzenia) ustanawia obowiązkowy charakter szczepienia noworodka przeciwko tężcowi, na które zapewnia trzy podania szczepionki, pierwsze w trzecim miesiącu życia, drugie po 6 -8 tygodni od poprzedniego, od trzeciego do dziesiątego-jedenastego miesiąca życia;

mając na uwadze, że sąd w sprawie umorzenia stwierdza, że ​​ryzyko zarażenia się tężcem u dzieci byłoby dziś niezwykle niskie w porównaniu z czasem narodzin obowiązku szczepienia; mając na uwadze, że obowiązek ten nie istnieje w większości krajów UE; że w ostatnim czasie nastąpił szeroki ruch opinii przeciwko obowiązkowym szczepieniom; że przedmiotowy obowiązek został wyłączony przez art. 9 dekretu ustawodawczego z 7 stycznia 1994 r., N. 8, później nie przekształcona w prawo, a dPR 26 stycznia 1999 r., N. 355 zapewniłby „wolność uczęszczania do szkoły” uczniom nieszczepionym, więc gdyby szczepienia nie były praktykowane, nawet jeśli byłyby formalnie obowiązkowe, „absolutnie nic” nie wydarzyłoby się (w rzeczywistości art. 47 dekretu prezydenckiego z 22 grudnia 1967 r., N. 1518, zmieniony art. 1 dekretu prezydenckiego 355 z 1999 r., stwierdza jedynie, że brak zaświadczenia o obowiązkowych szczepieniach nie oznacza odmowy przyjęcia ucznia, lecz jedynie zgłoszenie się właściwym władzom „w celu podjęcia odpowiednich i terminowych interwencji”) ;

że sąd odsyłający naraża rodzicielską odmowę szczepienia przeciw tężcowi obowiązkowe z mocy prawa, „nie oparte na z góry przyjętym i nieuzasadnionym sprzeciwie wobec szczepień”, ponieważ rodzice proszą o „wyjaśnienie, dlaczego szczepionka przeciw tężcowi zawierająca rtęć jest niebezpieczny z naukowo-sanitarnego punktu widzenia, do tego stopnia, że ​​do 2003 r. będzie musiał zostać wycofany z rynku (dekret ministerialny z 13.11.2001, Dz. Urz. 19.3.2002, nr 66), nie jest tak dziś prawnie - w 2003 r. ich dziecko powinno go zatrudnić, ale stanie się nim dopiero od 1.1.2004 ": tak więc sąd umarzający uważa, że ​​nie może ograniczać się do osłabiania władzy rodzicielskiej w celu usunięcia lub przezwyciężenia decyzji tego samego uznanego za szkodliwe dla małoletniego," ponieważ - podczas gdy z góry przyjęty sprzeciw wobec wszelkich szczepień z pewnością można uznać za krzywdzący [...] - nie jest to sprzeciw motywowany sanitarnymi względami dobrego stanu Wiem, że „i dlatego„ znaczenie problemu ”byłoby;

który postulując art. 32 Konstytucji niezbędne pogodzenie prawa do zdrowia jednostki (mającego również negatywną treść polegającą na niepoddawaniu się niezamawianym i niezaakceptowanym zabiegom) z interesem społeczności, przymusowa interwencja zdrowotna byłaby zdaniem sądu odsyłającego uzasadniona jedynie jeśli zdrowie publiczne jest zagrożone;

dlatego też głównym kryterium ustalania „granic indywidualnego samostanowienia (prawo równorzędne konstytucyjne…) w stosunku do nałożonego przez ustawę obowiązku” byłoby „zagrożenie sytuacją dla pojedynczej jednostki lub dla całej społeczności”; i żadne zagrożenie dla społeczności nie może wynikać z faktu, że jednostka nie zostanie zaszczepiona przeciwko ryzyku tężca, ponieważ nie jest to choroba dyfuzyjna, a jedynie zakaźna, to znaczy nie przenoszona przez zaraźliwość;

że w konsekwencji obowiązkowe szczepienia mogłyby istnieć tylko wtedy, gdyby tężec był zamiast tego chorobą dyfuzyjną;
że Prezes Rady Ministrów podjął interwencję, uznając pytanie za niedopuszczalne iw każdym razie bezzasadne;

że zdaniem rzecznika podatkowego pytanie to byłoby w pierwszej kolejności niedopuszczalne ze względu na brak motywacji co do istotności, ponieważ sąd odsyłający nie dokonał rekonstrukcji stanu faktycznego sprawy, a sam przedmiot orzeczenia pozostaje niejasny;

że podniesiona kwestia, „choć godna największej uwagi”, byłaby mimo wszystko, zgodnie z jej sformułowaniem, oczywiście bezzasadna, ponieważ fakt, że szczepionka przeciw tężcowi zawierająca rtęć jest przeznaczona do wycofania z rynku, nie miałby znaczenia w jej ocenie ponieważ dokonano technicznej oceny przewagi korzyści wynikających ze szczepienia nad marginalnymi zagrożeniami związanymi z użyciem szczepionki, na niebezpieczeństwo, które byłoby pozbawione jakichkolwiek dowodów;

że jeśli chodzi o bardziej ogólny problem ograniczeń obowiązkowych zabiegów zdrowotnych, Rzecznik odwołuje się do wyroku Trybunału nr. 258 z 1994 r., W którym potwierdzając, że właściwa równowaga między ochroną zdrowia jednostki a ochroną zdrowia zbiorowego wymagałaby jak największej precyzji zidentyfikowania powikłań, które mogą wynikać ze szczepień, oraz narzędzi pozwalających przewidzieć ich konkretną weryfikowalność, zwraca uwagę, że konieczna byłaby interwencja ustawodawcy, której Trybunał Konstytucyjny nie mógłby zastąpić, co skutkowałoby niedopuszczalnością pytania, które również powinno zostać postawione w niniejszej sprawie.

Zważywszy, że sąd dokonujący umorzenia musi rozpatrzyć odwołanie od środka sądowego przyjętego wobec rodziców małoletniego, który odmówił poddania dziecka jednej z podań szczepionki przeciw tężcowi w ramach szczepienia wymaganego przez prawo;

że sąd odsyłający nie wyjaśnia, czy sprzeciw rodziców wobec szczepień jest motywowany jedynie przekonaniem o bezprawności względnego prawnego obowiązku, czy też związanym z nim niebezpieczeństwem konkretnym dla małoletniego podania szczepionki ze względu na szczególne warunki kliniczne, które można przypisać do poprzednich administracji (jak by wynikało z dokumentów sądowych) lub ze względu na fakt, że stosowana szczepionka zawiera rtęć, której zagrożenie jest kwestionowane;

że w przypadku sprzeciwu motywowanego szczególnymi stanami zdrowia małoletniego sędzia nieletni powinien przeprowadzić niezbędne badania techniczno-zdrowotne w celu zweryfikowania zasadności sprzeciwu, przy czym jest jasne, również zgodnie z orzecznictwem, że szczepienie należy zaniechać lub odroczyć w przypadku stwierdzenia konkretnych zagrożeń dla zdrowia małoletniego;

że w przypadku sprzeciwu motywowanego niebezpieczeństwem stosowania szczepionki należałoby ocenić na podstawie udowodnionych elementów naukowo-technicznych zasadność tego zarzutu, uwzględniając również, że przepis ministerialny wskazany w przekazaniu (art. 1 dekretu ministerialnego z dnia 13 listopada 2001 r., Zastąpionego art. 1 dekretu ministerialnego z 27 czerwca 2003 r.) Pokazuje jedynie średnioterminowy program zastąpienia jednego rodzaju szczepionki innym, a nie stwierdzenie konkretnego zagrożenia szczepionką w użycie, które wymagałoby natychmiastowego wycofania z rynku;

że w każdym przypadku, aby ocenić zakres i podstawę obowiązkowego charakteru szczepień przeciw tężcowi, które mają być stosowane u noworodków, w stosunku do których rodzice odmawiają, nie wystarczy argumentować, jak i odwrotnie, przekazanie szczepionki na podstawie tylko niedyfuzyjny charakter choroby: w rzeczywistości uwzględnienie ryzyka związanego z zaniechaniem szczepienia dla tego samego małoletniego nie może być obce ocenie udzielonej sędziemu, biorąc pod uwagę, że w przypadku małoletniego nie chodzi o jego samostanowienie, ale o obowiązek rodziców do podjęcia odpowiednich środków i postępowania w celu uniknięcia uprzedzeń lub konkretnych zagrożeń dla zdrowia tego samego małoletniego, ponieważ rodzice nie mogą mieć całkowitej swobody w dokonywaniu wyborów, które mogłyby poważnie zaszkodzić dziecku (zob. 132 z 1992);

że sąd odsyłający pomija jakiekolwiek rozważania w tym względzie;
że w związku z tym rozporządzenie jest niewystarczające pod względem motywacji co do istotności pytania, a zatem jest oczywiście niedopuszczalne.
Biorąc pod uwagę artykuły 26 akapit drugi ustawy z dnia 11 marca 1953 r., N. 87 i 9 akapit drugi norm uzupełniających do orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego.

z tych powodów

TRYBUNAŁ KONSTYTUCYJNY

stwierdza oczywistą niedopuszczalność pytania o konstytucyjną zasadność art. 1 lit.c) ustawy z dnia 5 marca 1963 r. N. 292 (Obowiązkowe szczepienia przeciw tężcowi), wprowadzony art. 1 ustawy z 20 marca 1968 r., N. 419, zmieniony art. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 1981 r., N. 166, podniesiony w związku z art. 32 Konstytucji, przez Sąd Apelacyjny w Wenecji, wydział dla nieletnich, z postanowieniem w motto.

Tak postanowiono w Rzymie, w siedzibie Trybunału Konstytucyjnego, Palazzo della Consulta, 8 lipca 2004 r. Gustavo ZAGREBELSKY, Prezydent

Zgłoszone do Rejestru w dniu 22 lipca 2004 r.

źródło: https://www.cortecostituzionale.it/actionSchedaPronuncia.do?anno=2004&numero=262