Trybunał Konstytucyjny: wyrok 307/1990 – Zakażenie szczepionką polio

Wyrok 307/1990 (ECLI: IT: COST: 1990: 307)
Ustalenia: WYROK O ZASADNOŚCI KONSTYTUCYJNEJ W TRASIE PRZYPADKOWEJ
Prezes: SAJA - Redaktor
Izba Rady z dnia 31 r.; Decyzja z 01 r
Depozyt z dnia 22 r.; Publikacja w GU 06 nr. 1990

wymowa

Nr 307

WYROK 14-22 CZERWCA 1990

TRYBUNAŁ KONSTYTUCYJNY

w składzie: Prezes: dott. Francesco SAJA; Sędziowie: prof. Giovanniego CONSO, prof. Ettore GALLO, dr. Aldo CORASANITI, prof. Giuseppe BORZELLINO, dr. Francesco GRECO, prof. Renato DELL'ANDRO, prof. Gabriele PESCATORE, prawnik Ugo SPAGNOLI, prof. Francesco Paolo CASAVOLA, prof. Antonio BALDASSARRE, prof. Vincenzo CAIANIELLO, prawnik Mauro FERRI, prof. Enzo CHELI;

powiedział, co następuje

OSĄD

w konstytucyjnym orzeczeniu art 1, 2 i 3 ustawy z dnia 4 lutego 1966 r., n.o. 51 (obowiązek szczepienia przeciwko polio), promowany postanowieniem wydanym 23 lutego 1989 r. przez sąd w Mediolanie w postępowaniu cywilnym między Oprandi Iside a Ministerstwem Zdrowia, wpisanym pod sygn. 461 rejestru rozporządzeń 1989 i opublikowane w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej nr. 42 pierwsza seria specjalna roku 1989;

Przesłuchanie w sali rady w dniu 31 stycznia 1990 r. sędziego sprawozdawcy Aldo Corasaniti;

Czułem się w rzeczywistości

1. - Oprandi Iside pozwała Ministerstwo Zdrowia do sądu w Mediolanie o zadośćuczynienie za szkody spowodowane przez polio, do którego doszło w wyniku kontaktu z jej synem Davide, który przeszedł obowiązkowe szczepienie przeciwko polio, skarżąc się, że przy tej okazji organy służby zdrowia nie „poinformowali o niebezpieczeństwie ani nie poinstruowali o szczególnych środkach ostrożności, jakie należy zachować w kontakcie z kałem i śluzem zaszczepionego dziecka, którym osobiście się opiekowała.

Po przeprowadzeniu porady technicznej - potwierdzającej etiologię choroby, z którą zlecił powód - Sąd postanowieniem z dnia 23 lutego 1989 r. podniósł kwestię legitymacji konstytucyjnej, powołując się na art. 32 Konstytucji, ustawy z dnia 4 lutego 1966 r. n.e. 51 (Obowiązkowy charakter szczepienia przeciwko polio) ze szczególnym uwzględnieniem sztuki. 1, 2 i 3, ponieważ nie przewidują systemu odszkodowań i/lub środków zapobiegawczych i/lub socjalnych za uszczerbek na integralności cielesnej w wyniku szczepienia.

Sędzia odsyłający zauważa, że ​​w przedmiotowej sprawie nie byłaby to uznana odpowiedzialność Administracji Publicznej na podstawie art. 2043 włoskiego kodeksu cywilnego, nawet z punktu widzenia nieprzyjęcia systemów zapobiegawczych skoncentrowanych na szeroko zakrojonej komunikacji – z drugiej strony trudne do pogodzenia z celami obowiązkowych szczepień, zważywszy, że ryzyko zarażenia jest minimalne w warunki procentowe.

W związku z tym wykluczono odpowiedzialność z tytułu niezgodnego z prawem faktu, Trybunał zauważa, że ​​nie można jej nawet skonfigurować w tym przypadku odpowiedzialności NW za czyny zgodne z prawem, ponieważ zapewnienie rekompensaty za podmiotowe prawo jednostki, poświęcone w dążeniu do interes publiczny, ma charakter wyjątkowy i obligatoryjny i nie jest przewidziany żadnym przepisem szczególnym w odniesieniu do naruszenia nietykalności cielesnej, jak ma to miejsce w przypadku naruszenia prawa własności na podstawie art. 46 ustawy z dnia 25 czerwca 1865 n.e. 2359.

Ponadto sąd odsyłający zauważa, że ​​art. 32 Konstytucji chroni zdrowie nie tylko jako interes społeczności, ale także i przede wszystkim jako podstawowe i absolutne prawo jednostki (Sąd Konstytucyjny n. do zapewnienia bezpłatnego leczenia ubogim, także poprzez interwencję solidarnościową (Trybunał Konstytucyjny n. 88/1979). W przypadku zatem całkowitego braku takich przepisów i niemożności skorzystania z alternatywnych form rekompensaty konstytucyjna gwarancja ochrony nietykalności cielesnej osoby zostaje zniesiona. A w szczególności dzieje się tak w omawianym przypadku, w którym to podstawowe prawo jednostki może zostać uśmiercone w wyniku wykonywania przez państwo legalnej działalności na rzecz społeczności (leczenie przymusowych szczepień), bez zapewnienia ekwiwalentu odszkodowanie lub inny równoważny proporcjonalny do ofiary, która mogła ponieść jednostka w wykonaniu obowiązku nałożonego w interesie zdrowia publicznego. W tym zakresie de facto żaden przepis w tym zakresie nie jest zawarty w ustawie nr. 202 z 1981 roku.

2. - Nie było ukonstytuowania się partii prywatnych, a Prezes Rady Ministrów nie wyjaśnił interwencji.

Rozważane przez prawo

1. - Postanowienie o skierowaniu zakwestionowało zasadność konstytucyjną, powołując się na art. 32 Konstytucji, ustawy z dnia 4 lutego 1966 r., n. 51 (Obowiązkowy charakter szczepienia przeciwko polio) ze szczególnym uwzględnieniem sztuki. 1, 2 i 3.
Ustawa jest kwestionowana, ponieważ – choć nakłada obowiązek szczepień przeciwko polio dla dzieci w pierwszym roku życia, biorąc pod uwagę osobę sprawującą władzę rodzicielską (obecnie władza rodzicielska) lub ochronę dziecka (lub dyrektora instytucji pomocy publicznej, gdy hospitalizowane jest dziecko lub osoba, której dziecko zostało powierzone przez instytucję pomocy publicznej), a powierzenie Ministerstwu Zdrowia zadania pokrycia własnych wydatków na zakup i dystrybucję szczepionki – „nie przewiduje systemu odszkodowań i/lub środków zapobiegawczych i/lub świadczeń socjalnych w przypadku wypadków związanych ze szczepieniami”.

W toku procesu cywilnego wytoczonego Ministrowi Zdrowia w związku ze szkodą poniesioną przez matkę z powodu choroby Heinego-Medina z uporczywym porażeniem kręgosłupa, ponieważ została przekazana przez syna, poddanego obowiązkowemu szczepieniu przeciwko polio, sędzia a quo, zważywszy, że nie wydaje się, by istniały żadne skrajności odpowiedzialności na podstawie art. 2043 k.c., zaproponował ewentualny kontrast rzekomego braku zapewnienia środków zaradczych takich jak te wskazane powyżej w przypadku wystąpienia urazów wynikających z obowiązkowego leczenia zdrowotnego, wprowadzającą je regułą, z zasadą wyrażoną w art. 32 Konstytucji o pełnej ochronie nietykalności cielesnej jednostki.

2. - Pytanie jest uzasadnione.
Jednym z tych obowiązkowych zabiegów zdrowotnych jest szczepienie dzieci w pierwszym roku życia przeciwko polio, uregulowane wypowiadaną zasadą, która nakłada na rodziców, opiekunów lub opiekunów karę grzywny o których mowa w art. 32 Konstytucji.

To przykazanie w pierwszym akapicie definiuje zdrowie jako „podstawowe prawo interesu indywidualnego i zbiorowego”; w drugim akapicie poddaje te zabiegi zastrzeżeniu prawa i bez uszczerbku, także w odniesieniu do prawa, ograniczeniom wynikającym z poszanowania osoby ludzkiej.

Z tego wynika, że ​​ustawa nakazująca leczenie zdrowotne nie jest niezgodna z art. 32 Konstytucji, czy leczenie ma na celu nie tylko poprawę lub zachowanie stanu zdrowia osób mu poddanych, ale także zachowanie stanu zdrowia innych osób, gdyż to właśnie ten dalszy cel, odnoszący się do zdrowia jako interesu wspólnoty, aby uzasadnić kompresję samostanowienia człowieka, które jest nieodłącznym elementem prawa każdego człowieka do zdrowia jako prawa podstawowego.

Przede wszystkim jednak wnioskuje się, że leczenie zdrowotne można zastosować tylko pod warunkiem, że nie wpływa ono negatywnie na stan zdrowia osoby mu poddanej, z wyjątkiem tylko tych następstw, które ze względu na swoją przejściowość i znikomy zakres, wydają się normalne, wszelkie interwencje zdrowotne, a zatem tolerowane.

W odniesieniu jednak do hipotezy o dalszym uszczerbku na zdrowiu osobnika poddanego przymusowemu leczeniu – w tym choroby zakaźnej wywołanej profilaktycznym szczepieniem – konstytucyjne znaczenie zdrowia jako interesu społeczności nie jest samo w sobie wystarczające do uzasadnienia środek sanitarny. Obserwacja ta wymaga, aby w imię niej, a więc solidarności z innymi, każdy mógł być zobowiązany, pozostając w ten sposób prawnie ograniczonym w swoim samostanowieniu, do danego leczenia zdrowotnego, nawet jeśli wiąże się to z określonym ryzykiem, ale nie postuluje poświęcenie zdrowia każdego w celu ochrony zdrowia innych. Właściwa równowaga między dwoma wspomnianymi wymiarami wartości zdrowia – i ten sam duch solidarności (oczywiście wzajemnej) między jednostką a społecznością, który jest podstawą narzucenia leczenia – implikuje uznanie dla w przypadku ziszczenia się ryzyka dalszej ochrony na rzecz biernego podmiotu leczenia. W szczególności, minimalna treść gwarantowanego mu prawa do zdrowia zostałaby poświęcona, gdyby w żadnym wypadku nie został zapewniony, kosztem społeczności, a za nią państwa, które zapewnia przymusowe leczenie, zadośćuczynienie sprawiedliwego naprawienia poniesionej szkody.

I podobnie należy wziąć pod uwagę szkody - spowodowane chorobą przenoszoną przez zarażenie przez osobę poddaną przymusowemu leczeniu lub w każdym przypadku z tym związanym - zgłoszone przez osoby, które udzieliły tej pierwszej bezpośredniej pomocy osobistej z powodu jej niesamodzielności -wystarczalność (osoby zaangażowane również w przymusowe leczenie, które z obiektywnego punktu widzenia należy traktować jako całość we wszystkich jego fazach i wszystkich bezpośrednich konsekwencjach).

W takim przypadku ustawowe nałożenie obowiązku leczenia, o którym mowa, musi zostać uznane za niezgodne z konstytucją, gdyż nie przewiduje odszkodowania takiego jak wskazane powyżej.

3. - Oczywiście stwierdzenie bezprawności nie dotyczy hipotezy, że dalsza szkoda jest spowodowana zawinionym zachowaniem dotyczącym konkretnych środków realizacji ww. zasady, ani nawet faktycznego wykonania samego leczenia. Praworządność przewidująca leczenie nie spełnia, to znaczy orzeczenia o bezprawności konstytucyjnej, ze względu na brak zapewnienia ochrony odszkodowawczej w odniesieniu do dalszej szkody, która skutkuje iniuria datum. W takim przypadku obowiązują ogólne zasady odpowiedzialności cywilnej na podstawie art. 2043 ml

Orzecznictwo tego Trybunału jest w rzeczywistości bardzo stanowcze w przekonaniu, że każde upośledzenie zdrowia, wyraźnie zdefiniowane jako (treść a) podstawowego prawa człowieka, pociąga za sobą ochronę odszkodowawczą zgodnie z art. 2043 cc I wyjaśnił, w jaki sposób ochrona ta jest niezależna od ponownego wystąpienia szkody majątkowej, gdy, tak jak w przypadku, szkoda dotyczy treści prawa podstawowego (zgłoszenia nr 88 z 1979 r. i 184 z 1986 r.).

Nie trzeba zatem zwracać uwagi, że ww. środek odszkodowawczy stosuje się zawsze wtedy, gdy konkretnym formom wykonania prawa nakazującego leczenie lub materialne wykonanie tego leczenia nie towarzyszą środki ostrożności lub nie są prowadzone w sposób, który stan naukowy wiedza i sztuka nakazują w związku z jej naturą. Obejmują one przekazanie osobie, która jest jej poddana, lub osobom, które są zobowiązane do podejmowania decyzji w jej imieniu i/lub jej pomocy, odpowiednich informacji o ryzyku odniesienia obrażeń (lub, w przypadku epidemiologiczne leczenie zarażenia), a także szczególne środki ostrożności, które zawsze zgodnie ze stanem wiedzy naukowej są odpowiednio weryfikowalne i możliwe do zastosowania.

Odpowiedzialność cywilna działa jednak na poziomie ochrony zdrowia każdej osoby przed przestępstwem (przez kogokolwiek) na podstawie podmiotowych tytułów oskarżenia iz pełnymi skutkami odszkodowawczymi przewidzianymi w ww. art. 2043 ml

Wraz z tym stwierdzeniem bezprawności konstytucyjnej wprowadza się natomiast środek odwoławczy, który ma działać w stosunku do szkody, którą można przypisać w aspekcie przedmiotowym obowiązkowemu leczeniu i w granicach słusznego rozliczenia, uwzględniającego wszystkie składniki samego uszkodzenia. Uzasadniony środek zaradczy – powtórzony – poprzez prawidłowe wyważenie wartości kwestionowanych przez art. 32 Konstytucji w odniesieniu do tych samych racji solidarności w stosunkach między każdą osobą a społecznością, które legitymizują nałożenie leczenia.

z tych powodów

TRYBUNAŁ KONSTYTUCYJNY

Stwierdza konstytucyjną bezprawność ustawy 4 lutego 1966, n.o. 51 (Obowiązkowy charakter szczepienia przeciwko polio) w części, w której nie zapewnia ona na koszt Państwa godziwego odszkodowania za wynikłą szkodę, poza hipotezą, o której mowa w art. 2043 cc, od zarażenia lub innej znacznej choroby, która może być spowodowana obowiązkowym szczepieniem przeciwko polio, zgłoszonego przez zaszczepione dziecko lub inną osobę w wyniku bezpośredniej pomocy osobistej udzielonej temu pierwszemu.

Tak postanowiono w Rzymie, w siedzibie Trybunału Konstytucyjnego, Palazzo della Consulta, 14 czerwca 1990 r.

Prezes: SAJA
Redakcja: CORASANITI
Kanclerz: MINELLI

Wpisany do rejestru 22 czerwca 1990 r.
Dyrektor kancelarii: MINELLI

źródło: www.cortecostituzionale.it